Είναι αναμφισβήτητη η αξία του καθαρισμού των δοντιών. Η θετική επίδραση του καθαρισμού είναι και στα δόντια (αφαίρεση πέτρας , χρωστικών κ.α.) και στα ούλα (δεν θα ματώνουν πιά , δεν θα είναι κόκκινα ούτε πρησμένα) , αλλά και στην συνολική αίσθηση του στόματος , όπως η φρέσκια αναπνοή , καθαρά δόντια χωρίς χρωστικές , όμορφο χαμόγελο κλπ.

Όμως υπάρχει ένα παράδοξο που μας αναφέρουν μερικές φορές οι ηλικιωμένοι ασθενείς μας. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις (δυστυχώς είναι πολλές) , που έχει μαζευτεί μεγάλη ποσότητα τρυγίας (πέτρας) στα δόντια και των δύο γνάθων.

Στην προτροπή μου ότι είναι απαραίτητη η απομάκρυνση της , μου αποκρίνονται : «...μα γιατρέ , έκανα θυμάμαι κάποτε καθαρισμό και μετά κούνησαν τα δόντια μου!!!...»

Οι ασθενείς λένε την αλήθεια; Όντως είναι έτσι; Ας δούμε που οφείλεται αυτή η παρεξήγηση :

Η πλάκα και η πέτρα δεν είναι βλαπτικές λόγω της παρουσίας τους , αλλά επειδή πάνω τους φωλιάζουν μικρόβια τα οποία προκαλούν με τη σειρά τους φλεγμονή στα ούλα , δηλαδή ουλίτιδα , και περιοδοντίτιδα.
Η πλάκα αφαιρείται σχετικά εύκολα στο σπίτι με το καθημερινό βούρτσισμα των δοντιών. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει με την πέτρα.
Ακριβώς λόγω του ότι η πέτρα δεν απομακρύνεται με το βούρτσισμα στο σπίτι (παρά μόνο με τον καθαρισμό στο ιατρείο) , τα μικρόβια αυτά έχουν όλο το χρόνο για να προκαλέσουν όχι μόνο ουλίτιδα αλλά μια βαρύτερη νόσο που ονομάζεται περιοδοντίτιδα. Στην περίπτωση της περιοδοντίτιδας , εμπλέκονται όχι μόνο τα ούλα αλλά και οι υπόλοιποι περιοδοντικοί ιστοί , και το κόκαλο των γνάθων που στηρίζει τα δόντια στη θέση τους. Το κόκαλο παθαίνει υφίζηση δηλαδή 'κονταίνει' με αποτέλεσμα να προκαλείται απώλεια οστικής στήριξης των δοντιών : η ρίζα του δοντιού , αντί να καλύπτεται και να σταθεροποιείται από οστό σε όλο της το μήκος , μένει αστήρικτη κατά ένα ποσοστό από 10 έως και 80-90 % , με αποτέλεσμα την κινητικότητα των δοντιών και τελικά την απώλεια τους.

Τότε γιατί , όταν έχουμε τόση απώλεια στήριξης , δεν κουνάνε τα δόντια? Η απάντηση βρίσκεται στην πέτρα : η μεγάλη παρουσία της , τα έχει ναρθηκοποιήσει μεταξύ τους , όπως ένα κομμάτι στόκου ή τσιμέντου.

Κάνοντας λοιπόν καθαρισμό και απομακρύνοντας την πέτρα , τα δόντια ελευθερώνονται (όπως πρέπει δηλαδή να είναι) και κουνάνε δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι η καθαρισμός τα κούνησε ενώ το πρόβλημα προϋπήρχε για πολύ καιρό. Και ενώ θα μπορούσε αυτό πολύ εύκολα να προληφθεί , οι ασθενείς αρνούμενοι τον καθαρισμό πέφτουν σε έναν φαύλο κύκλο λανθασμένης λογικής :

1. Δεν αφαιρείται η πέτρα (με τη λογική μη τυχόν κουνήσουν τα δόντια!!!)
2. Η πέτρα με τη σειρά της προκαλεί κι άλλη απορρόφηση οστού
3. Η απορρόφηση προκαλεί περισσότερο κούνημα στα δόντια
4. Μέχρι τέλος να οδηγηθούμε στην πλήρη απώλεια του οστού και τελικά απόπτωση των δοντιών.

Το συμπέρασμα των ανωτέρω είναι ξεκάθαρο = πρέπει να κάνουμε καθαρισμό τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο ή και πιο συχνά (ανάλογα σε κάθε ασθενή) , έτσι ώστε να έχουμε υγεία στα δόντια στα ούλα αλλά και στους περιοδοντικούς ιστούς , και τελικα να προλάβουμε και τις υφιζήσεις και την κινητικότητα.

Δεν ξεχνάμε και εδώ ότι , η πρόληψη είναι πάντα καλύτερη από τη θεραπεία.

Εάν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή απορία ,

μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου.

Ευχαριστώ

Ε. Λ. Καστρίτης